Dorreke

Kalfortdorp 43

Bij het begin van de 20ste eeuw waren bakkers nog gewone broodbakkers voor middenstanders en arbeiders, want de meeste boeren bakten hun eigen brood in een bakoven op het erf. Door de verdere differentiëring van de bevolking kregen de bakkers geleidelijk meer klanten. Enkelen onder hen specialiseerden zich in patisserie met gebakjes, taarten en koffiekoeken.

Een bakkerij met traditie is bakkerij Schampaert. Isidoor Schampaert (1901-1964) of Dorreke startte hier zijn zaak in 1932. Hij was bekend voor zijn warme appelkoeken, die nergens anders te krijgen waren. Isidoor was ook secretaris van de bakkersbond van Mechelen. Hij werd opgevolgd door zijn zonen Paul (die instond voor de dagelijkse broodronde) en Leo (echtgenoot Juliette De Bleser) (van opleiding pasteibakker). Die laatsten namen de bakkerij over bij het begin van de jaren 1960. In 1988 gaven zij de fakkel door aan de derde generatie met Wim Schampaert en Greetje Mouton.

Dorreke was actief in het sociale leven van Kalfort. Hij speelde trompet, bugel en nog andere instrumenten bij de fanfare De Verenigde Vrienden en was bestuurslid van 1946 tot 1956. Ook “voor het aanleeren der jongens” werd hij ingeschakeld. Hij was een van de beste muzikanten van de fanfare en fungeerde zowat als “onderchef”. Vanuit de muziekmaatschappij belandde hij in de gemeentepolitiek. Hij was gemeenteraadslid voor de gemeente Puurs van 1952 tot 1964.

Dorreke was gehuwd met Maria De Cat, die al op 28-jarige leeftijd stierf. Hij hertrouwde met Rosalia Cools, die het gezin van negen kinderen opvoedde en daarnaast ook nog in de bakkerij werkte. Het gezin bestond uit Fons, Paul, Leo, Mart, Andre, Maria, Jeanne, Hugo en Ludo, die allemaal op een of andere manier in de voetsporen van hun ouders trokken, als sociaal geëngageerde, muzikant of middenstander.